‘Ik laat mijn gezin niet kapot maken door dat wijf!’, roept Mientje.  Met uitpuilende ogen springt ze op van haar keukenstoel. Met dat wijf doelt Mientje op de gezinsvoogd, die ook aan de keukentafel zit. Mientje doet net alsof de jonge vrouw er niet bij is en kijkt haar nauwelijks aan. Ze probeert mij, tijdens de intake, duidelijk voor zich te winnen.

In 2013 kijk ik naar een aflevering van het programma Zomergasten. Als gast staat dit keer Daan Roosegaarde centraal. Had ik nog nooit van gehoord. Daan is een Nederlandse kunstenaar, ondernemer, uitvinder, ontwerper en nog veel meer. Dit interview maakt een diepe en blijvende indruk op mij. Eindelijk krijg ik van iemand een taal om een fenomeen te beschrijven wat ik eerder wel opmerkte, maar niet onder woorden kon brengen: ‘Het denken in lantaarnpalen’.

Een individueel plan maken in een groep: hierin lijkt een tegenstelling te zitten. Echter, wanneer ik me opgeef voor een workshop bloemschikken, maak ik ook een individueel bloemstuk in een groep. (Behalve als er geen andere deelnemers zijn, maar daar ga ik voor het gemak nu niet van uit. Dan gaat de workshop trouwens hoogstwaarschijnlijk niet door). Ik zie natuurlijk wat andere deelnemers maken en kom daardoor wellicht op ideeën, maar ík ben degene die mijn bloemstuk mee naar huis neemt.

Enkele jaren geleden ondersteunde ik een gezin waarvan een van de kinderen een autisme-spectrum stoornis heeft. Luuk (8 jaar) vertoonde gedrag dat niet alleen voor veel onrust binnen het gezin zorgde, maar ook niet zo gemakkelijk te begrijpen was voor familie en sociaal netwerk. Het zorgde voor onbegrip en diverse mensen wisten wel een oplossing.