Ruim 20 jaar geleden mocht ik voor het eerst kennis maken met autisme en tot op de dag van vandaag vind ik het boeiend. Ik ben in 1992 aan het werk gegaan op een kinderdagcentrum. 6 jongens met een verstandelijke beperking en een autisme spectrum stoornis vormden de autistructuurgroep. Samen met een collega waren we verantwoordelijk voor deze groep. Naast deze beperkingen speelden er ook gedragsproblemen en epilepsie. Een uitdaging!
Al vrij snel mocht ik meedoen aan het Theacch programma van Theo Peters. Op naar België om samen met mensen van over heel de wereld informatie op te doen over hoe om te gaan met kinderen met een autismespectrum stoornis. Theacch staat voor: Opvoeding en onderwijs gebaseerd op structuur, waarin informatie bij voorkeur visueel wordt aangeboden of ondersteund.
Samen met enkele collega’s hebben we deze manier van werken ingevoerd binnen de organisatie waar ik toen werkte. Structuur werd sterk doorgevoerd. We vierden geen verjaardagen meer. Sinterklaas was voorbij en de kerstboom kwam niet meer in de groepsruimte. De pictogrammen werden ondersteund met foto’s. Er werd gewerkt van links naar rechts en van boven naar beneden. Voor de jongens was dit erg duidelijk, maar….
Na enkele jaren vroegen we ons af of dit de bedoeling was. Moest je de kinderen zo van de maatschappij weg houden, mochten ze niet meer hun verjaardag vieren? Moest alles rondom Sinterklaas en kerst buiten de groep gehouden worden? Hoe zat het dan als ze “buiten” kwamen?
Er kwam inzicht. Het is prima om te structureren, dat werkt heel goed. Ook verjaardagen, Sinterklaas en kerst kan je structureren en ondersteunen met foto’s en pictogrammen. Wat belangrijk is is dat je voorbereidt, dat je begeleidt en dat je dit deelt met het netwerk van de betreffende cliënten.
Dit alles met dank aan deze jongens die inmiddels mannen zijn geworden. Ik ben benieuwd hoe het met ze gaat, ook al weet ik dat één van de jongens inmiddels is overleden. Hebben zij iets gehad aan het Theacchprogramma? Ik heb er veel van geleerd. Daarna heb ik mij verder mogen ontwikkelen, ik heb studies kunnen volgen. Ik heb trainingen mogen verzorgen en nu mag ik zelfs blogs schrijven over autisme.
“Kennis delen zorgt voor vooruitgang”. Dat is waar ik mij de afgelopen jaren voor heb ingezet. Daar wil ik mij de komende jaren ook voor inzetten. Er wordt al veel gedeeld over autisme. Maar wat me opvalt is dat als je het woord autisme noemt er nog veel mensen het over “Rainman” hebben, een film uit 1988. Voor toen vooruitstrevend, voor nu toch wel achterhaald. Kennis blijft nodig om vooruitgang te kunnen boeken ook op het gebied van autisme.