Op een warme voorjaarsdag bel ik aan bij Alex, hij woont samen met zijn moeder en broertje in een portiekflat op drie hoog. Als ik puffend boven kom staat Roos de labrador mij al kwispelend op te wachten, na een begroeting mag ik naar binnen.
Ik maak kennis met de moeder van Alex. Maar Alex zelf heeft nog even geen tijd voor mij… Moeder vertelt aan mij dat Alex, haar zoon van 22 op 6 jarige leeftijd de diagnose PDD NOS heeft gekregen. Ze was toen nog samen met de vader van Alex. Het was haar opgevallen dat Alex anders reageerde dan zijn broer. Als moeder snapte ze zijn gedrag niet, wist niet hoe ze er goed op moest reageren. Ook school vond zijn gedrag bijzonder en adviseerde contact op te nemen met de huisarts…. En zo is het balletje gaan rollen (zoals je zult begrijpen is dit geen handige uitdrukking voor mensen met autisme 🙂
Inmiddels is Alex 22, heeft hij een roerige periode achter de rug. Is vorig jaar gestopt met zijn opleiding, zit nu veel thuis achter zijn computer en moeder weet eigenlijk niet zo goed wat ze moet doen en daarom heeft ze gevraagd of ik MEE wil denken…
En dat doe ik natuurlijk graag, want dat is mijn werk. Inmiddels is Alex ook van zijn kamer afgekomen en heeft zich beleefd voorgesteld. Als ik vraag of hij weet waarom ik er ben trekt hij een beetje met zijn schouders…”je komt toch voor mijn moeder, die weet niet hoe ze met mij om moet gaan, maar met mij is niets aan de hand hoor”.
Intussen sta ik voor het raam en heb mijn flap opgehangen (plastic witte flap waar ik voor iedereen zichtbaar op kan tekenen/schrijven). Als ik Alex vraag welk cijfer hij op dit moment aan zijn leven geeft wil hij dat best doen en al snel hangt er een 6 op de flap. OK, een 6 is best goed, maar het is geen 8. Ik vraag aan Alex of hij daar iets over kan vertellen;
Ik verbaas mij er altijd over hoe open mensen zijn, Alex vertelt. Moeder vult aan en we zijn zo een uur verder. In dat uur hebben we ontdekt dat Alex best naar school zou willen, maar dat hij niet goed snapt waarom hij stage moet lopen op een bedrijf waar hij later toch niet wil gaan werken. Ook hebben we ontdekt dat hij erg opkijkt naar zijn broer die met de HBO gaat starten. Ook weten we waarom hij ’s avonds laat in het donker met Roos gaat wandelen. En dat is alleen omdat we met elkaar in gesprek zijn geraakt door een paar kleine extra’s, een flap, wat stiften en post it. Wat heb ik toch een leuke baan!
Inmiddels zijn we een paar weken verder, natuurlijk zijn de problemen niet opgelost en moet er hard worden gewerkt. Alex is gestart met een project wat hem leert te ontdekken wat zijn kwaliteiten zijn en hoe hij deze kan ontwikkelen. Begin juli hebben we opnieuw een gesprek met elkaar om te kijken welke opleiding hij volgend jaar in zijn eigen woonplaats kan volgen.
Met moeder heb ik regelmatig een gesprekje over hoe zij het doet met Alex en daarin heeft positief stimuleren toch een duidelijke rol. Ze doet het echt heel goed, maar mag misschien ook meer aan hem overlaten, niet teveel tegelijk, maar in kleine voor Alex behapbare stukken.
Wil je snel, ga langzaam….
En weet je, Roos is ontzettend belangrijk voor Alex, zij is er altijd en stelt geen voorwaarden…en je kan ook nog lekker met haar kroelen.